Het binnenland en Turkse gastvrijheid
We fietsen nu dus meer in het binnenland en dat merken we meteen. De huizen worden wat kleiner (en ouder), de wegen wat smaller en de mensen zijn meer traditioneel Turks. We merken veel meest gastvrijheid. We krijgen regelmatig thee, brood, fruit en koekjes aangeboden. Als we een plek met wegwerkzaamheden willen passeren mogen we echt niet verder zonder eerst met de opzichter wat te drinken en brood te eten. Hij geeft ons ook nog een hele lunch box mee. Hij wil er liefst twee mee geven, maar die tweede hebben we af kunnen slaan. Grote kans dat het zijn eigen lunch was . Ze leggen hier een snelweg aan. Onze route loopt er dwars door heen. Een omleiding is er niet. Een dag later weer hevig modder tussen onze banden en spatborden, zodat we een stuk over de lege, net aangelegde snelweg fietsen. Helemaal voor ons alleen. Totdat de brug nog niet af is en we weer een modderpad op mogen. Een dorp verder spuiten we alle modder weer van onze fietsen. Hier passeren we ook het punt waar we in totaal 2.500 km hebben afgelegd tijdens onze reis. We maken er een aandenken van met stenen die we vinden naast de weg. We komen dan in Bozkurt waar een gemeente hotel is. We maken hier dankbaar gebruik van de goede (en goedkope) voorzieningen. Nog twee dagen flink klimmen om in Isparta te komen. Onderweg worden we nog een keer door een gepensioneerde leraar getrakteerd op thee in een theehuis. Tijdens de lunch krijgen we bij een moskee alweer thee en twee broden gevuld met spinazie, tomaat en ui. Ze zijn vers en nog lekker warm. Die eten we lekker op. Het is op het moment dat de lucht bijna zwart ziet, er hangt ook onweer in de lucht. Later horen we dat er op dat moment een eclips was, vandaar de inktzwarte lucht. De bergen worden hier wat hoger, we komen tot 1483 m hoogte. Het hoogste punt tot nu toe op onze reis. We dalen een stukje af op zoek naar een goede wildkampeerplek. In een heel klein dorpje mogen we in het park staan. Iedereen wil helpen. Er worden wat banken verplaatst zodat onze tent op een droog, vlak en verhard stukje kan staan. Dat is fijn want het regent een beetje. Later, als we net hebben gegeten, komt er een jongen om ons uit te nodigen voor een diner. Echt jammer dat we daar niet op in kunnen gaan. Altijd leuk om bij de Turken thuis te komen. Een andere man brengt een zak met fruit en als we de volgende ochtend vertrekken krijgen we nog ieder een Snicker.

Het is echt mooi om te zien en merken dat de Turken zo gastvrij en behulpzaam zijn. Dat soort ontmoetingen maakt onze reis speciaal. Het is nog maar 40 km naar Isparta. Hier hebben we weer een warmshowershost. We zijn weer te gast bij een gezellige man die ’s avonds nog mooie volksmuziek speelt op zijn gitaar.