Pamir Highway deel 2/3
Khorog - Murghab
Khorog, 17 augustus 2023
Wakhanvalley
De Homestay in Khorog is erg leuk en we nemen een rustdag. Ondanks de leuke Homestay besluiten we om na één rustdag toch weer verder te fietsen. We verlaten de M41 en fietsen nu de Wakhan vallei in. We volgen nog steeds de Panj rivier, die de grens vormt met Afghanistan. De weg blijft redelijk goed, vooral asfalt. De wegwerkzaamheden zijn gelukkig voorbij. Dat scheelt veel werkverkeer en nog meer stof. Iedereen die we te voet of op de fiets tegen komen is vriendelijk. Kinderen roepen van verre “HELLO”. Volwassen leggen bij het begroeten de hand op hun hart. Auto’s scheuren vaak hard langs, zonder in te houden. Zo waait het stof wat minder op. Vrachtwagens zijn er bijna niet meer. Ondanks dat 80 tot 90% van de bevolking moslim is zijn er hier geen moskeeën met een Imam die 5 keer per dag iedereen oproept tot gebed.
Inkijkje bij een Tadzjieks gezin
In Vogz, op 2350 m hoogte, nemen we een Homestay. Er is geen bord, dus we vragen de weg aan een paar kinderen. Zo komen we bij de familie uit. Ze hebben een voorruimte bij hun huis waarin we kunnen verblijven. De gang naar buiten loopt ook via onze kamer. Opa, oma, moeder, dochter en kleinkinderen wonen hier bij elkaar. Zoals op veel percelen, loopt ook hier een klein beekje door de tuin. Er is verder geen stromend water. Het water van het beekje wordt overal voor gebruikt. Achter in de tuin is het toilet. Het is een Tadzjieks toilet, niet meer dan een gat in de grond van hout of beton, waar je boven kunt staan of hurken. Om onszelf te wassen krijgen we ieder een volle emmer met warm water. Een prima manier om te wassen. Er wordt meteen van alles op tafel gezet, van thee tot koekjes, snoepjes en watermeloen. De jonge vrouw, die een beetje Engels spreekt, stelt allerlei vragen aan Jeannette, en zo kunnen we ook meteen de vragen terugstellen over inkomen, kinderen, en de rest van de familie. Zo krijgen we een inkijk in een het leven van een Tadzjieks gezin. Het kleinkind eist regelmatig de aandacht op. Na het ontbijt de volgende ochtend vragen we of ze onze thermosfles met heet water willen vullen. Dat doen we iedere dag en dat is eigenlijk nooit een probleem. We gebruiken de thermosfles onderweg voor koffie, thee en bouillon zodat we de brander niet hoeven op te zetten
Dokter bezoek
We klimmen verder overwegend over asfalt. We fietsen een hotspring voorbij. De I-Overlander app geeft verschillende wildkampeerplekken aan. Toch nemen we het Guesthouse Ren in Ishkashim. Een dag later zitten we al aan het ontbijt en hebben de tassen al beneden om te vertrekken als blijkt dat Jeannette zich niet echt lekker voelt. Hoogte ziekte, buikklachten? We weten het niet precies. We blijven een dag om te acclimatiseren en fietsen dan weer verder. Helemaal lekker gaat het niet met Jeannette. De omgeving blijft prachtig tussen de bergen. We kamperen bij een waterval en overdekte zitplaats. Rond 4 uur begint het behoorlijke te waaien. De tent staat gelukkig wat uit de wind. Jeannette kan niet echt eten. Om 20 uur is het donker en duiken we de tent in. In de verte zien we de eeuwige sneeuw op de bergen liggen. Onderweg is een dokterspost waar we naar toe gaan. Ze meten haar bloeddruk en zien dat die te laag is. Geen verdere vragen en geen verder onderzoek. Ze krijgt suiker om de bloeddruk te verhogen???!!!. Verder kunnen ze niets wat ze hebben geen medicijnen. We moeten dan nog 5 km naar Yamg waar een Homestay is. Hier hebben ze ook een arts, maar geen medicijnen. Het lijkt geen hoogte ziekte te zijn. De arts onderzoekt verder niets en er is weinig communicatie. Omdat loperamide niet werkte schrijft hij antibiotica voor. We blijven een extra dag. Vincent haalt in het volgende dorp de antibiotica op bij een apotheek. 5 km wasbord weg, heen en terug. Een dag later gaat het weer wat beter met Jeannette en kunnen we weer fietsen.
Komen we de hoge bergen wel over?
Vanaf Khorog tot aan de grens is er geen enkele gelegenheid meer om geld te pinnen. We kunnen hier wel af en toe met dollars betalen. Jeannette dingt overal wat van de prijs af, wat eigenlijk altijd wel werkt. Dan is Vincent weer ziek. Last van zijn maag. We fietsen toch maar naar Langar, wat op 2800 m hoogte ligt. Dit is het einde van een relatief vlak deel. Hierna gaan we klimmen naar de eerste pas die tot boven de 4300 m gaat. Daarvoor moeten we goed fit zijn en dat is op dit moment helemaal niet zo. Ook voor Vincent halen we hier antibiotica. Daarvoor moeten we 5 km terug naar een ander dorp. We regelen een lift er naar toe. We kunnen ook meteen wat extra benzine kopen om op te koken. In het hostel hebben we een beetje internet. De stroom is hier overdag niet aan. In de avond is er altijd wel stroom. De boiler verwarmt het water zodat we toch goed kunnen douchen. We koken hier zelf ons eten om erger te voorkomen. We betalen 75 Somoni per persoon, ongeveer 6 euro. De bedden en kussens zijn vaak heel erg hard, bijna net alsof je op de grond slaapt. Niet heel erg comfortabel maar dit is hoe het hier is. Vlees eten we hier niet, zeker geen vers vlees. We zien het in de winkel liggen gewoon ruw, op de toonbank en iedereen graait er met zijn handen in om het juiste stuk te pakken. Brood is een verhaal apart. Dit kun je in de meeste minimarkten hier achteraf niet kopen. Iedereen bakt het thuis zelf. We moeten aan de lokale bevolking vragen om brood en als iemand wat over heeft krijgt je het mee, of voor een klein bedrag. Meel is in winkels ook niet echt te koop. Dus maar gevraagd bij een winkeltje of we wat uit de thuisvoorraad mogen kopen. Zo kunnen we pannenkoeken bakken voor de lunch.
Opletten voor hoogte ziekte
Bijna iedereen spreekt hier Russisch, Engels nagenoeg niet. Vaak zijn het kinderen die een beetje Engels spreken, dat leren ze op school. Ook de artsen kennen geen of zeer beperkt Engels. De vertaalapp op de telefoon is dan een goede uitkomst. Huizen zijn vaak van klei of modder aan elkaar gemaakte muren. Ze hebben vaak een plat dak van balken en hout met daar bovenop nog een laag aarde. De daken worden gebruikt om fruit en hooi te drogen. Onderweg zien we in dit seizoen gezinnen op het land, voornamelijk vrouwen, die met een sikkel graan en gras maaien en op een bosje doen om mee te nemen naar huis, als wintervoorraad voor de koeien en schapen.
Behalve één of twee kleine winkeltjes in ieder dorp met de basis voorzieningen is er verder niets. Geen theehuizen, restaurants of andere luxe. De mensen willen hier vooral gewoon doen en niet opvallen of extreem zijn. Daarom dragen ze alleen losse hoofddoeken en zijn er ook geen moskeeën. Men wil zeker niet hetzelfde zijn als Afghanistan, dat horen we herhaaldelijk van de plaatselijke bevolking. Na Langar gaan we dus verder stijgen. We willen dit vooral niet te snel in hoogte doen zodat we goed kunnen wennen. Na de pas komen we niet meer lager dan 3900 m en we willen zeker weten dat we daar niet ziek worden van de hoogte. Als we ziek worden kunnen we niet meer terug afdalen.
We starten met een steile klim
Na drie dagen in het guesthouse in Langar wagen we de gok en hopen we dat we fit genoeg zijn om de eerste pas over te gaan. We weten dat het eerste deel erg steil is. We komen precies tot aan de eerste haarspeldbocht en moeten dan de fiets al duwen. Een jongetje van een jaar of acht vraagt of hij moet helpen duwen. Dat slaan we eerst af maar accepteren dat later toch graag. We merken dat we toch wel wat aan kracht hebben ingeboet doordat we ziek zijn geweest. Deze eerste dag hoeven we niet echt heel veel kilometers te fietsen. Na 13 km zijn we al 500 m gestegen. Meer willen we niet om hoogteziekte te voorkomen. Daarom zoeken we een kampeerplek. Die vinden we een stukje de berg op direct naast een klein beekje. We zijn dan op 3300 m hoogte.
Slechte weg
De volgende dag gaat het weer verder. De weg is slecht, veel kuilen en wasbord, maar nog wel te fietsen. Vanaf hier is het ook niet meer zo steil dat we steeds moeten duwen. Er komt heel af en toe een jeep met toeristen voorbij. Regelmatig stoppen ze om een praatje te maken met ons en een foto te maken. Ook nu willen we weer niet al te ver stijgen. Op 3800 m hoogte zoeken we weer een kampeerplek.
Over de pas en dan … wasbord
Vandaag gaan we de pas over. We zijn erg benieuwd hoe het zal gaan. Kunnen we nog fietsen in de ijle lucht op 4300 m hoogte? Op 3900 m passeren we nog een laatste politie checkpoint en dan kunnen we verder naar de pas. De weg is redelijk en het fietsen gaat verrassend goed. We fietsen langzaam maar kunnen dan wel behoorlijk lang doorfietsen zonder buiten adem te raken. Net voor de top komen we nog een fietser tegen. Dat is maar goed ook anders hadden we de top volledig gemist. Er is geen bord of zo dat de naam en hoogte van de pas aangeeft. Verder met de afdaling dan maar. De weg is ondertussen super slecht. Heel veel wasbord afgewisseld met los zand. Op de hoogte van 4050 m zijn we er helemaal klaar mee en vinden we een mooie vlakke kampeerplek die zelfs nog een beetje groen is. De zon verdwijnt al vroeg achter de berg dus koelt het snel af. Om 18.30 uur liggen we al lekker in de tent. We slapen heerlijk. We hebben deze dagen erg veel geluk met de wind. Die komt meestal rond 16 uur opzetten en blijft dan aanhouden tot ergens in de nacht. Dat is nu dus niet en dat is heel fijn. Daardoor is het minder koud en de tent wappert minder zodat we lekker rustig kunnen slapen.
Vrachtwagens uit China
Als we wakker worden is het water in onze flessen deels bevroren. Het is maar een paar graden boven nul. We hebben een heel koud ontbijt.
Het is nog 15 km tot aan de asfaltweg, wat een heerlijk vooruitzicht is. Die 15 km is nog een hele toer. Zo’n slechte weg hebben we denk ik nog nooit gehad. Als we na een paar uur dan toch eindelijk de asfaltweg bereiken zitten we allebei met een grote lach op ons gezicht op de fiets en zeggen we meerdere keren tegen elkaar dat het zo heerlijk fietst. De asfaltweg is voor ons geweldig, omdat wij gemakkelijk om de gaten heen kunnen fietsen. Er rijden hier voornamelijk vrachtwagens en die slalommen de hele dag om al die gaten heen. Ze rijden daarom ook heel erg traag. We komen steeds dichter bij de Chinese grens. Veel vrachtwagens zijn leeg en onderweg naar China om daar goederen of wat dan ook te halen en in Tajikistan af te leveren.
Na 20 km asfalt komen we aan in Alichur waar we onze intrek nemen in homestay Shukrona. Het blijkt een goede pleisterplaats voor fietsers en andere toeristen te zijn. Het is er erg gezellig. De moeder des huizes bakt buiten brood in de oven. Het zijn platte broden die ze tegen de wand van de oven plakken en zo gaar laten worden. Ze zijn heerlijk.
Eindelijk in Murghab
Het is nog 110 km naar Murghab. Daarvoor moeten we eerst nog een pas over van 4120 m (300 m klimmen). Daarna een heerlijke afdaling. We redden het hele stuk in één dag en vinden ook hier weer een leuk guesthouse. Murghab is de tweede stad van de Pamir regio. Er wonen hier 15.000 mensen. De stad, of eigenlijk dorp, is maar klein, met een paar kleine winkeltjes en een bazaar die bestaat uit een aantal containers waaruit men levensmiddelen en goederen verkoopt. Verder is hier helemaal niets. Jeannette voelt zich alweer niet lekker, last van haar maag. We gaan naar het ziekenhuis. Het ziet er allemaal erg basic uit. Dit is al de vierde dokterspost die we bezoeken en dit is veruit de beste. Er is iemand die Engels spreekt, en er wordt wat beter doorgevraagd over de klachten. In de apotheek halen we weer twee verschillende medicijnen. In de hoop dat dit afdoende is. Daarom blijven we nog een extra dag in Murghab. Zo kan Jeannette weer aansterken.
We hebben nu 1.000 km afgelegd op de Pamir highway en ook allemaal fietsend. Dat kan lang niet elke fietser zeggen en we zijn eigenlijk best wel trots dat we al zo ver zijn gekomen. Er liggen nog 500 km voor ons, tot Osh in Kirgizië. Daarvoor gaan we ook nog over de hoogste pas, de Ak Baital pas met een hoogte van 4655 m. In het volgende deel vertellen we jullie hoe over onze belevenissen tot aan Osh.
Hoi Jeannette en Vincent, jeetje wat zijn jullie kanjers! Een berg op fietsen in oostenrijk is al heftig. Maar wat jullie doen is echt zo ontzettend dapper!!! Echt niet normaal en dan ook nog ziek zijn onderweg en hup maar doorgaan. Alle respect!
Nog een goede voortgang van jullie prachtig avontuur!
Het is bijzonder en super leuk om het allemaal te volgen. Groetjes uit Keldonk
Dankjewel. Het is ook een bijzondere reis. En wij volgen de nieuwtjes uit Keldonk hier ook 😊
Met heel veel respect voor jullie moed en doorzettingsvermogen geniet ik van jullie reiservaringen. Jullie beschrijven het ook zo mooi en gedetailleerd en laat de lezer echt meegenieten daardoor. Dat het jullie goed mag gaan en voor de wind zowel wat betreft je gezondheid als ook ten aanzien van omstandigheden die je onderweg tegenkomt. Een heel goed vervolg van jullie reis, dank voor het mee genieten en hartelijke groet
Dankjewel. Fijn om te horen dat je op deze manier goed mee kunt leven. Dat is precies onze bedoeling.
Schitterend om te volgen.
Met bewondering voor de prestatie, voor het verhaal en de foto’s.
Met groeten en de wens voor een gezond vervolg van de reis.
Oom Jaspert
Wat een geweldige en bijzondere reis. Jullie mogen zeker trots zijn op jezelf 🙂 Veel succes met de volgende 500 km en hopelijk minder of geen gezondheidsklachten!
Gaaf hoor!
Veel succes en gezondheid voor de volgende kilometers.
Dankjewel. Gaat helemaal goed komen.
Indrukwekkende belevenissen Jeanette en Vincent ! Steeds weer erg leuk om jullie verhalen te lezen en foto’s en video’s te zien. Heel veel succes met het vervolg van jullie prachtige fiets toer !
Ha Harm,
Wat leuk dat je ons blijft volgen! Vinden we erg leuk om te horen.
Wat een mooi gedetailleerd verslag.Het is een genot om het te lezen.Ook de foto s zijn prachtig.
Ik hoop dat jullie gezond blijven en je geplande reis kunnen voltooien.
Dankjewel. We zijn nu weer helemaal fit dus hopen dat dat zo blijft. Fijn dat je ons blijft volgen.
Het blijft heel mooi om jullie te volgen. Veel succes en let wel op jullie gezondheid. Heel veel groeten van ons