Turkije 2
Isparta via Cappadocia naar Istanbul
Terug in Turkije
Er is heel wat gebeurd sinds we op 7 mei in Isparta van de fiets zijn gestapt. Het plan was om onze beide (zieke) moeders te bezoeken en na een week weer terug te gaan. Het liep helaas helemaal anders. De afgelopen periode zijn onze beide moeders overleden en is de week in Nederland een maand geworden. Een bizarre en heel verdrietige tijd.
Op 10 juni zijn we weer aangekomen in Isparta en hebben we onze reis weer opgepakt. De mooie herinneringen aan onze moeders nemen we mee. In Isparta heeft onze Warmshowers host Aydin goed voor onze spullen gezorgd, hij is blij om ons weer te zien en met de souvenirs die we hebben meegenomen. Klein molentje in het Delftsblauw en een blikje stroopwafels. We hadden hem goed op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in Nederland. Het was voor hem geen probleem om onze spullen langer te bewaren.
Egirdir
We stappen op 11 juni weer op de fiets richting het meer van Egirdir. Het is een mooie plek die we al kennen van het wandelen over de St Pauls trail. We zoeken een hotel op het schiereiland en blijven nog een dagje om de Griekenland film af te maken. We zetten koers naar Cappadocië. Onze beenspieren moeten, zoals verwacht, wel weer flink wennen na vijf weken niet fietsen.
Houtfabriek als onderkomen
We komen in Bahtiyar en zoeken een onderkomen. Er is geen accommodatie. We krijgen onderdak in de werkplaats van een timmerman. Met behulp van Google translate kunnen wij, en ook hij, vragen en opmerkingen inspreken. Google laat in tekst en audio de vertaling zien en horen. We drinken eerst thee, samen met vader en zoon. Ze zijn samen houten panelen aan het schuren. Ondertussen trekt hij zijn schoenen uit en rolt een kleedje uit om te bidden. Wij koken buiten eten op zijn brede trap. In de avond vertrekt de man met zijn zoon. Morgen komt hij om half 9 met ons ontbijten. Ze hebben de werkplaats al geveegd. ’s Avonds leggen wij onze matjes op de grond om te slapen. Natuurlijk komt de goede man nog terug om te vragen of we nog iets nodig hebben.
De volgende ochtend brengt hij zijn hele gezin mee om samen met ons Turks te ontbijten. Half negen wordt wel kwart voor 10 maar het is erg gezellig en ook lekker met zelfgemaakte pasta van papaver en eigen gebakken brood. Dan volgt een klim naar het hoogste punt van onze reis tot nu toe: 1688 m. In de afdaling noteren we nog een snelheidsrecord van 64,1 km/uur. We fietsen daarna door een redelijk vlak agrarisch gebied met redelijk wat papavervelden. We rijden over lange eindeloze wegen met bijna net zoveel moskeeën als huizen. Ieder klein dorp van een paar huizen heeft er minimaal één. De eerste paar dagen regende het iedere dag wel even. Later is het droog en rond de 30 graden. Zo warm was het nog niet eerder deze reis. We proberen de grote wegen wat te ontwijken wat niet altijd lukt. In Aksaray blijven we twee nachten in een leuk appartement. Hier maken we plannen voor het vervolg van onze reis. We veranderen de route naar kleinere wegen.
Ihlara vallei
Vanuit Aksaray fietsen we verder oostwaarts. Cappadocië komt steeds dichterbij. We fietsen door een heuvelachtig gebied op 1200 meter hoogte. Bij Ihlara is er een vallei ontstaan waar een rivier doorheen stroomt. We maken een dagwandeling door de vallei. De wanden zijn steil en daarin zijn een aantal oude kerken en woningen, als een soort grot. Onder stroomt de rivier. Onderweg woont nog een mannetje die de paden bijhoudt en versiert met houten voorwerpen. Er zijn hier en daar theehuisjes. Een bijzondere wandeling. We kamperen op een campingterrein naast de rivier. Het is erg toeristisch. Ze hebben hier terrasjes en zitjes midden in de rivier geplaatst waar dan mensen kunnen eten en of borrelen. Ze worden in groepen met bussen gebracht en gehaald.
Onverwacht onderdak in de regen
De volgende dag fietsen we door een mooi glooiend landschap over kleine weggetjes, waarvan delen onverhard. Het zou ’s middags wat regenen en het ziet er ook echt donker uit. Net op de verharde weg begint het te spetteren. Een paar honderd meter verder zien we een “garage” bij een boerderij. Hier schuilen we voor de bui. Het komt met bakken uit de lucht. De zandweg voor ons wordt een riviertje. Een meisje van de boerderij heeft ons gezien en komt kijken. Even later komt ook de man des huizes en vraagt ons binnen voor thee. We krijgen er al meteen een kleine maaltijd bij. Brood, gebakken ei, kaas, jam, tomaat, komkommer en olijven. De regen stopt niet echt en ze vragen of we willen blijven voor de nacht. Dit slaan we niet af. ’s Avonds komt er ook nog een aantal familieleden mee eten. Ze wonen in Istanbul. Als we vertellen dat wij uiteindelijk naar Istanbul fietsen bieden ze direct aan dat we bij ze mogen overnachten. Waarop wij meteen vragen of we dan ook onze fietsen 12 dagen bij ze mogen stallen. We hebben samen een gezellige avond en de volgende ochtend een heerlijk ontbijt. We gaan in Istanbul terug naar Nederland om de Vierdaagse van Nijmegen te lopen. Onderweg vragen we alvast een online een visum aan voor Tadjikistan.
Cappodocië
Uiteindelijk komen we aan op een leuke camping in Göreme, in het hart van Cappadocië. Tijd voor een paar relax dagen. We ontmoeten fietsers uit Groot Brittannië en een aantal Franse fietsers. Altijd leuk om onder elkaar informatie uit te wisselen en elkaar te volgen op de social media. De volgende ochtend staan we vroeg op om de luchtballonnen over Cappadocië te zien vliegen, maar er verschijnt er geen één. Een dag later is het wel prijs. Ze stijgen op rond zonsopgang. Rond 5 uur op dit moment. Een prachtig gezicht. Meer dan honderd ballonnen met grote manden vliegen voorbij en dalen naar Göreme. Echt laag. Soms hangen de ballonnen tegen elkaar aan. Geweldig om mee te maken. Bekijk een kort filmpje (40 sec) van de ballonnen door hier linksonder te klikken.
We blijven uiteindelijk vier nachten op de Panorama camping in Göreme.
Kersen
We hebben met Komoot (app om routes te maken) een route gemaakt naar Istanbul. Als we weer op de fiets stappen rijden we vrijwel direct weer in een groot glooiend landbouwgebied. Het klimmen is niet al te zwaar en de uitzichten zijn fantastisch. Het is boven de 30 graden en het is voor het eerst deze reis dat we fietsen in deze temperaturen. Dat is wel even wennen. We fietsen van dorp naar dorp, gelukkig zijn die er om de paar kilometer. Daar rusten we dan even en drinken veel water. Water is hier voldoende, om de paar kilometer is er wel een fontein of waterbak. Ook de plaatselijke bevolking komt op deze plekken water halen in grote jerrycans. Wij drinken dit water ook gewoon, zonder het te filteren. Er zijn in de wijde omgeving geen hotels of iets dergelijks, daarom kamperen we wild. De eerste dag een mooie overdekte plek, met water, bij een piepklein dorpje. Natuurlijk komt er dan regelmatig iemand een praatje maken vanuit het dorp en vragen of we iets nodig hebben. We vertrekken vroeg, zodat we voor de ergste hitte kunnen stoppen met fietsen. We eindigen in een park van een klein stadje. We zitten er lekker in de schaduw en we besluiten er te blijven voor de nacht. In Turkije is wildkamperen, ook in een park, toegestaan.
Dan klimmen we eerst over een lengte van 15 km en diezelfde afstand mogen we ook weer afdalen. Precies op de top staan een paar kersenbomen. Laten de kersen nu net rijp zijn. We plukken er een paar.
Zoutmeren
Die middag zitten we in een park van een klein stadje te wachten totdat het in de avond koeler gaat worden. We eten er en we fietsen in de avond nog 13 km verder. Daar ligt een zoutmeer waar we graag willen kamperen. Maar als we de weg opgaan zien we donkere wolken verschijnen. Op de zandweg naar het zoutmeer is het stoffig en het begin hard te waaien. TEGEN. In de verte regent het al. Overnachten op het zout meer gaat het niet worden omdat het water op het zout zal blijven staan. Toch fietsen we door. Jeannette wil zo graag op een zoutmeer overnachten. We komen bij de zoutfabriek die bij de ingang wordt bewaakt. We mogen er door als we niet overnachten. Het ziet er zeer onheilspellend uit en het begint te onweren in de verte. De wind neemt ook niet af. We fietsen het terrein op maar merken dat het niets gaat worden. We vragen nog een beambte of we in een gebouw kunnen overnachten. Dit kan niet. De 13 km weer terug over de zandweg. En nu regent het wel. Ondertussen wordt het ook donker. We fietsen terug en zoeken het Has hotel op. Waar we vriendelijk worden ontvangen door een Nederlands sprekende man. Na een droge nacht vertrekken we weer. Dezelfde weg naar het zoutmeer. Nu met prachtig weer. Het staat nu onder een dun laagje water. Wel jammer dat we er niet hebben kunnen wildkamperen, dat had ook een mooie zondopgang opgeleverd. De route volgt kleine weggetjes door dorpjes en gehuchten. De temperatuur gaat in de middag tot boven de 30 graden. We passen onze dag daarop aan door vroeg te vertrekken en vroeg te stoppen. Onze route gaat steeds verder weg van de toeristische gebieden.
Kleine dorpjes met bijzondere ontmoetingen
Na het zoutmeer fietsen we een halve dag in de warme Turkse zon. We komen rond lunchtijd aan in Kulu. Het dorp is onverwacht leuk en er is een hotel dus we besluiten om daar de rest van de dag te blijven. We eten heerlijke taartjes. Het gebied waar we doorgeen fietsen wordt steeds leger. De dorpjes zijn kleiner en liggen ook wat verder uit elkaar. We lunchen in een klein dorpje waar we omringd worden door veel kinderen uit het dorp . Aan het einde van de dag komen we bij een dorp waar we naar het theehuis gaan. Dat is altijd een goede plek om te vragen naar een overnachtingsplek plek. We worden meteen voorzien van frisdrank, thee en snacks. Iedereen wil iets van ons weten en met ons op de foto. Uiteindelijk is er een man die redelijk Engels spreekt. Er wordt druk overlegd over waar we kunnen slapen die nacht. Eerst krijgen we een schuur aangeboden buiten het dorp maar uiteindelijk komen we terecht in een onbewoond huis in het dorp. Een fijne plek voor ons. In de avond willen meerdere mensen eten voor ons verzorgen. Uiteindelijk eten we bij onze overbuurman in de tuin. Het landschap blijft onveranderd mooi met af en toe een zware naar erg mooie onverharde weg.
Omgeving
Het landschap blijft onveranderd mooi met af en toe een zware klim over een mooie onverharde weg. Daar komen we nog twee Duitse fietsers tegen. De laatste twee dagen heeft Vincent drie lekke banden gehad. Wat een pech. We worden wel steeds sneller in het verwisselen van de band. Sinds kort hebben we een pompje voor de banden op accu. Cycplus, heel fijn. Voldoende om één toerfietsband op te pompen. Binnen 20 minuten weer opgeladen. Geen vermoeiend pompen in de hitte.
Ze maken hier in de landbouw veel gebruik van regeninstallaties. Veel ethyleenslangen met sproeiers. Mais, zonnebloemen, bieten en veel granen. Ze zijn het koren aan het maaien. Grote landbouw machines halen het graan van het land.
Eskisehir en Iznik
Eskisehir blijkt een ontzettend leuke en gezellige universiteitsstad te zijn. Met als kloppend hart een rivier waar zelfs gondels op varen. We verblijven er twee nachten en bezichtigen een soort sprookjespaleis en de grootste en oudste moskee van de stad. Istanbul komt steeds dichterbij. Nog twee dagen fietsen tot aan Iznik. Het is heet, dus we vertrekken vroeg. We dalen af tot bijna aan zee niveau. Hier groeit opeens veel meer fruit, waaronder veel perziken en kiwi’s. En ook de zonnebloemen staan hier al in bloei. Tijdens de onverharde afdaling schuift Jeannette hard onderuit op de grove stenen. Een aantal schaafwonden, blauwe plekken en een gedeukte en gescherde helm zijn het resultaat. Gelukkig geen stukken aan de fiets of andere spullen. Als we in het dorp aan komen blijkt er een dokterspost te zijn. Daar ga ik maar even langs om alles goed schoon te laten maken. We slapen in het park. Er is een klein gebedshuisje. Het begint later in de middag te regenen en te onweren. Laat onze binnentent nu precies binnen in het gebouwtje passen. We slapen er heerlijk.
Gebze (Istanbul)
Na andere halve dag fietsen we Istanbul in. Tussen Iznik en Istanbul ligt nog een bergrug waar we over heen mogen. Het is een mooie klim over een rustige weg met mooie uitzichten. De laatste dag steken we met een ferry de zee van Marmaris over, dat duurt ongeveer een half uur. Dan zijn we in Gebze, een soort voorstad van Istanbul. Hier wonen Fatmah en Gülay, onze Warmshowershosts. We worden heel hartelijk door de dames ontvangen en we voelen ons meteen thuis. We hebben vooraf al contact gehad en weten dus dat ze net terug zijn van een fietsvakantie. Het is de zoete inval bij ze. Er komen diverse mensen langs, soms voor een praatje of om even thee te drinken. Fatmah en Jeannette koken samen.
Vanaf hier gaan we naar het vliegveld. Onze fietsen en bagage mogen hier blijven staan.
Vierdaagse
Wij vliegen naar Nederland om de derde week van juli in Nederland te kunnen zijn voor de Vierdaagse in Nijmegen. We willen de jaarlijkse traditie van deelname niet onderbreken. We lopen samen, iedere dag 40 km. Het gaat ons dit keer redelijk gemakkelijk af. We hebben onze wandelspieren niet echt goed onderhouden maar we zijn wel in goede conditie. Blijkbaar is dat, samen met de jarenlange ervaring, voldoende. Op vrijdag mag Vincent zijn 9e kruisje in ontvangst nemen en Jeannette alweer haar 42e. Een mooie week die we zeker niet hadden willen missen.
Istanbul
Op 25 juli vliegen we terug naar Istanbul. We zijn voor 1 nacht terug bij Fatma en Gülay. Heel gezellig. Dan vertrekken we voor 3 nachten naar een appartementje midden in Istanbul en we verkennen de stad een beetje. We zijn hier al eens eerder geweest maar dat is 17 jaar geleden. Natuurlijk zien we de grote toeristische plekken maar we genieten ook van een het zitten op een terras of een bankje in het park. Dan is het tijd om weer terug te gaan naar Fatma en Gülay. Ze hebben al fietsdozen voor ons geregeld bij hun fietsenmaker, super fijn. De dames hebben erg jun best gedaan om het ons naar de zin te maken en dat is dan ook ruimschoots gelukt.
We demonteren onze fietsen en maken ze gereed om het vliegtuig in te kunnen.
Op zondag 30 juli vliegen we naar Tadjikistan. Op weg naar nieuwe avonturen.
Wat bijzonder en dan even de 4daagse tussendoor. Petje af. Bedankt voor de reisverhalen. Fijn om te lezen.
Woaw. woaw, woaw, wat een Superkangers zijn jullie toch. Wie maakt toch die prachtige foto’s en wie schrijft het verhaal? Geweldig.
Soms is zijn foto’s mooier omdat het stil blijft staan en je alles nog beter in je op kunt nemen..
Ooit zullen jullie een hele lange “oude dag” mogen beleven om tijd te hebben al deze avonturen ter te lezen en te bekijken, zoveel is hey!
En dan ook nog “even” tussendoor de 4Daagse lopen. Het kan niet op.
Jammer genoeg heb ik mijn 29e 4Daagse moeten beëindigen, i.v.m. evenwichtsproblemen. Ik begon en bleef zwalken van links en rechts. Ben de 2e dag bij Weurt gestopt. Ben wel blij dat ik niet één van die “scheef-lopers”ben geworden, want zo had ik ook nooit verder willen gaan.
Enfin ik kan nog wandelen, niet in de enorme drukte en geniet ondertussen enorm van jullie verhalen.
Ga zo door en super-veel succes en niet meer onderuit gaan Jeannette!
Liefs Lies