Naoberpad
Lange-Afstand-Wandelpad 10 van Nieuweschans naar Emmerich 365 km
14 etappes
Het Noaberpad
Een wandelroute van 365 km tussen Nieuweschans in Groningen en Emmerich, net over de grens bij Arnhem. De route volgt de Duitse grens aan weerszijden. In het graafschap Bentheim tussen Drenthe en Twente, in het Münsterland ten noorden van Winterswijk, rond Bocholt en bij Emmerich loopt het pad door Duitsland. Die delen van de route zijn in samenwerking met Duitse organisaties ontwikkeld. Deze LAW, tussen de Rijn en de Dollard, geeft de wandelaar de gelegenheid de grensstreek te leren kennen. En de bewoners, de noabers, voor wie officiële grenspalen nooit een onneembare barrière waren.
Wij hebben het Noaberpad in 14 etappes gelopen.
Ons startpunt was bij het NS-station in Nieuweschans
en het eindpunt de Martinikerk te Emmerich.
Het Landschap
In Groningen en een deel van Drente (voordat je Duitsland in gaat) is het landschap erg open en weids. Ideaal voor een warme zomerdag en minder geschikt op regenachtige en winderige dagen zoals wij dat hebben ondervonden. Het eerste deel in Duitsland is veel kleinschaliger, mooie houtwallen en kleine bosjes. Ook als je weer terug komt in Nederland blijft het landschap kleinschalig. Verder kom je naar het einde van het pad steeds meer door kleine dorpjes. Je loopt veel door bos en langs houtwallen. Erg mooi. Het laatste stuk loop je 9 km langs de Rijn.
Rustmogelijkheden
In het Groningse deel zijn niet veel rustige plekjes. In het eerste deel zijn we niet veel cafés tegengekomen, naargelang we naar het zuiden lopen zijn er meer cafés en rustgelegenheden. Het deel in Duitsland is erg goed voorzien van schuilhutjes en goede picknickbanken. Je kunt er hier gerust een paar voorbij lopen, even later vind je een nog mooier plekje.
Overnachting
Er zijn voldoende campings aanwezig op Nederlands gebied. In het eerste Duitse deel zijn iets minder campings, maar ze zijn wel goed. Wij hebben zelf overnacht in Hoogstede, een overnachtingadres die in het routeboekje staat aangegeven. Dit was een grote boerderij ± 1 km vanaf de route. Zeker de moeite waard. De campings waren allemaal best goed en gezellig. Bijna alle campings hebben een kampwinkel.
Openbaar vervoer
In het Groningse deel en het eerste Duitse deel is het openbaar vervoer niet goed gespreid. En als er al bussen rijden is dit b.v. maar twee keer per dag, of een belbus. Informeer hier dus goed naar! Wij hebben er een aantal keren problemen mee gehad. Hoe verder naar het zuiden, hoe vaker de bussen rijden. In Duitsland zij er redelijk goede bus verbindingen. Wij hebben met behulp van de Duitse openbaarvervoer-site (Deutsche Bahnhof) de juiste bussen en treinen gevonden. Sommige bussen zijn privé ondernemingen. Hier moet je in de bus betalen. Het is mogelijk om de trein en bus te combineren met één kaartje.
Dag 1
Een kanaal
zondag 4 mei 1997
Op zondag 4 mei beginnen we aan de wandeling LAW 10, het Noaberpad. De weersvoorspellingen zijn redelijk, bewolkt en wind, maar geen regen. ’s Morgens gaan we met de auto naar Rhederbrug daar zetten we onze fietsen neer en rijden we verder naar Nieuweschans. De auto parkeren we achter het station. Precies op de plek waar ook het Noaberpad begint. Het is er heel erg rustig en we laten de auto met een gerust hart achter. Dit deel van de route zien we een heel weids en open Gronings landschap met veel mooie maar vooral grote boerderijen. We zijn door het mooie vestingdorp Oudeschans gekomen. Na 24,5 km komen we in Rhederbrug waar we vanmorgen onze fietsen hebben gestald. Met de wind in de rug is het lekker terug fietsen naar Nieuweschans. Daarna rijden we naar Emmer Compascuum, naar Teun en Anja (zus en zwager). Ze hebben vandaag feest, Rick wordt 3 jaar. We overnachten bij Teun en Anja.
Dag 2
maandag 5 mei 1997
De weersvoorspellingen zijn niet gunstig. Veel wind en vooral in het noorden van Nederland buien. Toch maar op weg. Met de auto rijden we naar het Ruiten-AA-kanaal (eindpunt), net voor Bourtange. In verband met de voorspelde regen vanmiddag laten we de auto staan en gaan we vooraf met de fiets naar Rhederbrug. Vanaf Rhederbrug vervolgen we de wandeling waar we zijn opgehouden. Via een mooie dijk langs de rivier het Veendiep komen we bij camping Wedderbergen. Een mooie camping waar voor de liefhebber ook trekkershutjes te huur zijn. Een goede gelegenheid om te overnachten. Vanaf dit punt begint het te regenen en is het bijna niet meer droog geweest tot aan het eindpunt. We hebben er dus goed aan gedaan om vanmorgen eerst te fietsen. Wij vinden het beter om in de regen te lopen dan te fietsen. Na het dorpje Wedde komen we via een mooi aangelegd stukje natuurgebied weer bij het kanaal en dus bij onze auto uit. We hebben vandaag 29,5 km gelopen. Nog even terug rijden naar Rhederbrug om de fietsen op te halen en de reis naar Brabant kan weer beginnen.
Dag 3
donderdag 2 oktober 1997
We staan om 5.00 uur op. We starten vandaag met een 5-daagse wandeling van Bourtange naar Enschede. Om 5.15 uur op weg naar Enschede. In Enschede parkeren we onze auto en gaan al lopend naar het station, Om 7.28 uur vertrekt de trein richting Emmen. Na eerst een trein te hebben gemist komen we een uur later dan gepland in Emmen aan. Daar nemen we de bus naar Ter Apel. Daar aangekomen willen we de bus nemen naar Bourtange, maar daar moeten we nog een uur op wachten. Daarom besluiten we om vanuit Ter Apel te beginnen en koers te zetten naar Bourtange. Na even zoeken hebben we de route gevonden. Het weer valt niet tegen, we hebben een paar keer een aantal spetters regen, maar niet zoveel dat je er echt nat van wordt. Wel is er veel wind en die kun je nogal wat vangen met een grote rugzak. Bij zijwind niet te dicht bij het water lopen anders kun je er nog wel eens in waaien. Voor de lunch hebben we een windstil plekje gevonden in het bos, zittend op de grond. Natuurlijk staat er 300 m verderop een picknickbank maar die staat wel in de wind. Na weer veel open velden en boerderijen komen we na 22 km om 17.00 uur aan in Bourtange. De eerste belbus komt pas om 20.00 uur, volgens schema zou er ook een om 18.00 uur komen, maar het schema is aangepast. We besluiten om te gaan liften naar Sellingen waar we naar een camping willen. De lift naar Sellingen wil maar niet lukken (er komt ongeveer 1 auto per 2 minuten langs), dus maar proberen om in Vlagtwedde te komen. Dat lukt vrij snel. In Vlagtwedde moeten we wel weer een uur op de bus wachten. We hebben nu tijd om inkopen te doen voor het avondeten. Als we op de camping aankomen is het inmiddels 19.00 uur en begint het al aardig donker te worden. We kunnen in de schemer nog net koken, maar opeten doen we een stuk verderop onder het licht van een straatlantaarn. Er zijn geen andere campinggasten aanwezig. We kunnen onze schoenen en kleding drogen in de doucheruimte. ’s Morgens is alles mooi droog.
Dag 4
vrijdag 3 oktober 1997
Om 7.00 uur opstaan, wassen, tent afbreken en rugzak inpakken. Snel, snel, want we moeten om half acht weg zijn om de bus te halen. Om 8.00 uur staan we weer in Ter Apel. De buschauffeur is zo vriendelijk om ons vlak bij de route af te zetten, terwijl daar helemaal geen halte is. In Ter Apel weer op pad. Langs het klooster door het parkachtig bos. Net voordat we bos uitlopen ontbijten bij een beschutte picknickbank. Om half twaalf zijn we tegenover de boerderij van Teun en Anja in Emmer-Compascuum, we weten dat ze niet thuis zijn en dus lopen we door. Hoewel we eigenlijk al eerder willen stoppen lopen we toch door tot het Veen-museum in de hoop dat daar een picknickbank is voor de lunch. De moeite wordt beloond, we vinden een mooie picknickbank op de parkeerplaats van het Veen-museum een stukje het bos in. We rusten hier een uur. Nu op weg naar Klazienaveen. Daar kopen we in een campingwinkel een kaarsje en een handgreep voor het pannetje (zijn we vergeten mee te nemen). Hier hebben we ook Anja gebeld of ze ons over een uur ± 4 km voorbij Klazienaveen op kan halen. Onderweg, een stukje verder komt in eens een agressieve hond op ons afgerend. We roepen al help. Maar al snel blijkt hij achter een hek te zitten. Pfffttt. We lopen langs veenvelden waar nog grote hopen veen liggen. We hebben de 31 km voor vandaag om half vijf gelopen. Na 5 minuten wachten is Anja daar al om ons op te halen. Nog even langs de supermarkt voor ons avondeten. Als we daar weer buiten komen regent het heel erg hard. Hebben we dus weer geluk. Die avond gaan Teun en Anja naar de schouwburg en passen wij op de kinderen. Om 22.00 uur gaan we slapen, we hebben nog 3 dagen voor de boeg.
Dag 5
zaterdag 4 oktober 1997
Om half acht staat Anja alweer klaar om ons weg te brengen naar de plek waar ze ons gisteren heeft opgehaald. Om 7.50 uur zijn we dan ook alweer aan de wandel. Net voor de start komen we er nog achter dat we vergeten zijn om ons waterflesje te vullen. Er is geen huis in de buurt en de eerste 10 km gaan door een natuurreservaat, we zien wel. Na 1,5 uur lopen gaan we toch maar ontbijten, met voor ieder nog net een paar slokken thee. Het is een heel mooi stuk door een beschermd hoogveen gebied. Na het natuurreservaat komen we de eerste wandelaar tegen in 3 dagen, hij blijkt ook het Noaberpad te lopen maar dan richting Nieuweschans. Het groepje waar hij bij hoort moet nog komen, hij vraagt om door te geven dat hij koffie drinkt in Klazienaveen. Na een uur komen we een groep wandelaars tegen en geven dus door dat ‘Han’ koffie drinkt in Klazienaveen. Via het dorpje Oosterse Bos komen we aan bij de Duitse grens. Meteen al op de grens staat een mooi schuilhutje, maar het is eigenlijk nog te vroeg voor de lunch. Na nog een schuilhutje te zijn gepasseerd gaan we in het volgende toch maar zitten om te lunchen. We zitten uit de wind en omdat de lucht erg zwart ziet is het een veilig idee dat we bij regen ook droog zullen zitten. Het landschap is al langzaam aan het veranderen. De weidse vergezichten van Groningen zijn al verdwenen, maar nu is het toch duidelijk te merken dat het landschap kleinschaliger wordt. Meer houtwallen en hagen en vooral ook oude en kleine landweggetjes en paadjes. Als we in Emlichheim aankomen begint het wat te motregenen en we besluiten om naar het centrum te lopen en daar koffie te drinken. Daarna op weg voor de laatste 7 km. Dit is een heel mooi stuk langs de rivier de Vechte, over kleine landweggetjes en langs mooie boerderijen. Na 32,5 km gaan we van de route af om na 1,5 km lopen aan te komen in het Duitse Hoogstede. Daar is geen camping maar wel een adres met logies en ontbijt. We bellen in het centrum naar het adres, ze blijken nog plaats te hebben, we kunnen bij de telefooncel blijven. We worden opgehaald, dat is nog eens service. Inderdaad, met een grote Mercedes. Het adres blijkt een grote boerderij te zijn, waar je bijna in kunt verdwalen. We hebben een mooie kamer. We koken ons eigen eten op de kamer en gaan later nog naar een café in Hoogstede. Om 22.00 uur is het alweer bedtijd na een zware dag.
Dag 6 zondag
5 oktober 1997
Om half acht ontbijten we op de boerderij. Na het betalen van 64 DM voor de overnachting incl. ontbijt lopen we een halve kilometer voordat we weer op de route terug zijn. Vandaag is het de mooiste route tot nu toe. Het weer is ook goed, we kunnen de hele dag lopen zonder jas. Na 12,5 km komen we aan bij camping Wilsumer berge. Hier hadden we eigenlijk willen overnachten, maar konden daar gisteren niet komen met de bus. De campingwinkel is geopend en dus kunnen we nog wat proviand inslaan. Op het terrein van de camping zetten we koffie en thee. Bij het ferienpark in Uelsen lunchen we bij een picknickbank in een speeltuin, waar het druk is met ouders en kinderen. We hebben op alle dagen dat we onderweg zijn nog niet zoveel mensen gezien. Via een mooi stuk route komen we weer in Nederland aan. Daar lopen we via een bos (waar het echt heel druk is met zondagse wandelaars) naar camping de Witte Berg waar we overnachten. Het is een leuke camping, er zijn nog wat campinggasten en de kantine is ’s avonds open. Een groot verschil met de camping waar we de eerste nacht waren. Deze dag hebben we 28,5 km gelopen. Het gedeelte wat we hebben gelopen in Duitsland is heel erg goed voorzien van banken en schuilhutjes. Je kunt gerust een hutje voorbij lopen want binnen niet al te lange tijd volgt er alweer een volgende, het één nog mooier dan het ander. Dat is een groot verschil met Nederland.
Dag 7
maandag 6 oktober 1997
Om 7.15 uur staan we op voor de laatste dag. Om 8.00 uur is de rugzak weer ingepakt en kunnen we weer op weg. Na 2 km lopen komen we door het dorp Ootmarsum. Een heel mooi oud dorp. Bij de supermarkt doen we nog even inkopen voor deze dag. Bij Havezathe het Everloo stuiten we nog op een routewijziging, de markering is aangepast. Wij willen toch de oorspronkelijke route lopen zodat we langs de Havezathe komen, maar de boerin waar we voor een deel over het erf lopen, maakt ons duidelijk dat de route is omgelegd. Weer terug en toch maar het nieuwe gedeelte volgen. We zien in het Nederlands deel weinig tot geen bankjes en schuilhutten iets wat we in Duitsland wel veelvuldig tegen kwamen. We lopen en lopen maar zien geen enkele mogelijkheid om goed te zitten voor de lunch. Dan maar langs de weg in het gras. Nog 5 km en dan komen we aan in de Lutte. De 22 km van deze dag zitten erop. De Lutte is een erg mooi en zo te zien erg toeristisch dorp. We gaan met de buurtbus naar Oldenzaal. De bus gaat eigenlijk niet langs het station, maar de buschauffeur brengt ons er wel naar toe omdat we grote rugzakken bij ons hebben. Aardig. Vanaf Oldenzaal met de trein naar Enschede. Nog een stukje lopen en ja hoor, de auto staat er nog. Om 16.00 uur beginnen we aan de reis naar huis. Dit is het einde van een 5-daagse wandeling van het Noaberpad. De eerste paar dagen hebben we iets te hard en te ver gelopen, dat merk je goed aan het einde van de dag, met die zware rugzak. Het weer zat ons heel erg mee voor de tijd van het jaar, we hebben veel zonder jas kunnen lopen en hebben nagenoeg geen regen gehad. Ook ’s avonds op de camping was het nog goed te doen. Vincent had 17 kg in zijn rugzak en Jeannette 15,5 kg. Dat was voor allebei nog goed te dragen. De afstand per dag tussen de 25 en de 30 km houden, dat is ver genoeg en dan blijft het ook nog leuk. De rest van de route kunnen we lopen in een deel van 3 dagen (tot Winterswijk) en daarna nog een deel van 4 dagen (tot Emmerich). De volgende etappe waarschijnlijk pas in het voorjaar van 1998.
Dag 8
vrijdag 26 juni 1998
Omdat we gisteren een bruiloft hebben gehad, vertrekken we vandaag pas om 9.00 uur richting Hengelo. Daar parkeren we de auto en gaan met de trein naar Oldenzaal en verder met de buurtbus naar de Lutte. Daar komen we om 11.45 uur aan en zijn we weer op het punt waar we in oktober 1997 zijn gestopt.
We hebben gepland om vandaag een stuk van 20 km te lopen. Het is lekker weer en al meteen kunnen we onze broekspijpen afritsen en verder in de korte broek. Het wandelen gaat lekker en de rugzakken zijn goed te dragen. We lopen door mooie stukken bos, waar het hier en daar nog flink nat is van de regenval van de laatste weken. We komen twee wandelaars tegen die het Noaberpad lopen in tegenovergestelde richting.
We gaan weer een stukje Duitsland in om een aantal kilometers daarna weer terug te keren naar Nederland, Glanerbrug. Daar lopen we even het dorp in om inkopen te doen. Daarna naar camping De Twentse Es. Deze camping staat in het boekje van het Noaberpad nog aangegeven als Klein Zandvoort. Het is een mooie camping met redelijk veel luxe. Een verwarmd zwembad, een restaurant, kantine en een goed gesorteerde kampwinkel. We kunnen onze tent opzetten op het trekkersveldje, vlakbij een picknickbank, waar we dankbaar gebruik van maken. In de kantine is een grootbeeld TV voor het WK voetbal. Zo kunnen we ook dit nog bijhouden.
Dag 9
zaterdag 27 juni 1998
We willen vandaag op tijd opstaan, maar worden pas om 8.30 uur wakker, er is iets mis gegaan met het zetten van de wekker.
Opstaan, wassen, tent afbreken, ontbijten en rugzak inpakken. Om 9.35 uur zijn we onderweg voor de 31,5 km voor vandaag.
De A35 die volgens het boekje nog in aanleg is, is inmiddels gereed en de route kan hier op de normale wijze worden gevolgd. In het volgende deel wordt er gewaarschuwd dat het erg nat kan zijn in het natuurgebied Aamsveen. Wij zijn niet bang en lopen gewoon door. We komen er al snel achter dat het er nat is, want er zitten erg veel muggen. Als we even stil staan om te kijken welke weg we het beste kunnen nemen worden we gestoken door tientallen muggen.
Net voorbij de ergste modder zien we een adder op het pad in de zon liggen. Het beest schrikt natuurlijk van ons en vlucht de berm in. Een stuk verderop stuiten we weer op een adder, dat kan geen toeval meer zijn. Net voordat we het natuurgebied uitlopen zien we de derde adder, met een erg mooie tekening op de rug. Nu bedenken we dat het tijd wordt voor ons fototoestel, maar je raad het al, we hebben geen adder meer gezien. Misschien hebben wij geluk dat we drie adders hebben gezien, maar loop je door het Aamsveen, houdt je fototoestel in de aanslag om een adder te vereeuwigen.
We lopen vandaag vaak door een natuurgebied. Deze gebieden liggen hier erg dicht bij elkaar, een goed teken voor de ontwikkeling van de natuur in ons land.
In Oldenkott aangekomen drinken we nog wat op het terras van een Nederlands café, wat net een paar meter over de grens staat. Bij het café is een klein winkeltje waar ze levensmiddelen verkopen. We gaan hier twee kilometer van de route af om te overnachten op camping den Borg in Rekken. Sobere maar goede camping. We moeten wel f 60,– borg betalen voor de sleutel van de sanitaire ruimte en kunnen die pas de volgende morgen om 9.45 uur inleveren en de borg terug krijgen. Dat kan dus een nadeel zijn als je erg vroeg wil vertrekken op zondag.
Dag 10
zondag 28 juni 1998
Om 10.00 uur leveren we de sleutel in zetten we koers naar de Duitse grens om daar de route weer op te pikken.
We lopen veel over lange rechte asfaltwegen. We lopen verder en komen in natuurreservaat het Zwillbrocker Venn, wat de moeite waard is, maar wel erg druk met fietsers.
Het weer is ook niet al te best en tot overmaat van ramp begint het te regenen. Wat doen we, regenjas aan of niet. Toch maar wel. Het regent behoorlijk, maar nu lopen we net onder een rij met grote beukenbomen die goede beschutting geven.
We naderen het gehucht Zwolle. Net voor we daar zijn zien we een veldschuur. Het is 13.00 uur en dus tijd voor onze lunch. Zittend op een maaimachine is dit een vrij luxe lunchplek.
Na Zwolle komen we al snel aan rivier de Slinge. Deze rivier volgen we ongeveer 5 km lang over het pad langs de rivier. Het gras is nog niet overal gemaaid en het motregent wat. Ondanks onze gamaschen worden we in het laatste stuk van vandaag toch nog behoorlijk nat.
Als we rechtsaf slaan om weer een asfaltweg te volgen zijn we bijna bij het eindpunt van vandaag, een camping aan het Hilgelomeer.
De paden die op de kaart staan aangegeven zijn inmiddels gedeeltelijk veranderd in water en dus moeten we nog door wat weilanden en over een aantal afrasteringen voordat we aankomen op de camping.
Een leuke camping met een goed restaurant (moeten we noodgedwongen uitproberen omdat ons vacuüm verpakte vlees open is gegaan en bedorven is). Er is geen kampwinkel aanwezig. Op doordeweekse dagen verkopen ze wel brood. Drank is te koop in het restaurant.
Dag 11
maandag 29 juni 1998
Dit wordt onze laatste wandeldag.
We gaan via dezelfde weg als gisteren door de weilanden om weer terug te komen op het Noaberpad. We lopen al snel Winterswijk binnen, via een leuk pad langs een waterloop. In het Willink-plantsoen nuttigen we ons ontbijt. Hier volgt het Noaberpad een heel stuk dezelfde weg als het Scholtenpad.
Het is een erg winderige dag en het dreigt steeds te gaan regenen, maar dat blijft ons bespaard. De route naar ons eindpunt Oeding is niet zo lang meer en we komen daar ook om al om 14.00 uur aan (Duitsland).
We doen wat inkopen en lopen verder naar de Nederlandse grens. Daar komt om de twee uur een buurtbus die ons naar het station in Winterswijk brengt. Vanaf Winterswijk willen we met de bus naar Hengelo, maar omdat het hier al schoolvakantie is rijdt de bus niet en moeten we met de trein. Ik vind het kaartje nogal prijzig. Later blijkt dat we ook met een strippenkaart hadden kunnen reizen, dat was meer dan de helft goedkoper geweest, misschien een goede tip. Bij terugkomst bij de auto blijkt de antenne te zijn afgebroken.
Dag 12
zaterdag 27 februari 1999
We rijden met de auto om 7.45 uur in Oirschot weg om de bus van 9.57 uur in Bocholt naar Oeding te halen. Ditmaal gaat de reis veel sneller en zijn we om 9.15 uur al bij het station. Via internet hebben we de route per bus uitgestippeld via de site van de Deutsche Bahnhof. We willen op het station een kaartje kopen, maar komen er achter dat in Duitsland sommige bussen privé ondernemingen zijn en dus in de bus het kaartje dient te worden gekocht. We hebben de route uitgeprint zodat we alle bushaltes onderweg kunnen herkennen en zo weten we bij welke bushalte we uit moeten stappen. Zo zijn we om 10.55 uur weer waar we maandag 29 juni 1998 gestopt zijn. We vinden bij de kerk meteen de markering weer terug en vervolgen zo de laatste drie dagen van het Noaberpad. De omgeving is landelijk met soms wat huizen ook komen we langs de Italiaansche Meren; oude leemkuilen met een blauwgroene tint in het water. Het weer is prima. Het waait niet, droog, temperatuur rond de 6 graden. Dit is in het begin koud, maar wat mag je verwachten in februari. Na een tijdje zijn we warm gelopen.
Om 11.45 uur zien we eigenlijk al een beschut picknick plaatsje onder het frame van een oude hooiberg. De stoelen staan al klaar. Te vroeg voor de lunch, toch maar verder lopen. Op de “Groene grens” met Nederland zien we een schuilhutje, pas nieuw zo te zien. Hier gebruiken we de lunch. Bij Barlo lopen we over een golfbaan, waar men druk bezig is met golfen. We hebben de indruk dat er verschillende sporters ver boven par zitten. De slagen die we zien komen echt niet ver, maar rollen wat over het veld. Om 16.15 uur hebben we de 22 km er opzitten en zijn we terug in Bocholt, bij de auto. De antenne hebben we vanmorgen teruggeschoven zodat we op de weg naar Zevenaar ook radio kunnen luisteren. We logeren daar bij een vriendin. Petra is er niet vandaag maar we kunnen zoals afgesproken bij de buren de sleutel halen. Zo hebben we een goed onderkomen.
Dag 13
zondag 28 februari
Een Boerderijtje
Weer terug met de auto naar Bocholt. We lopen vanaf het station verder. Vandaag lopen we een heel stuk over een mooi pad, langs de rivier de Bocholter Aa. Nadien loopt het pad samen met de 100 Schlösserroute. Door de vele regen van de laatste maanden is het hier erg modderig, al kunnen we telkens wel een droog stukje vinden. We gaan de grens naar Nederland weer over, ditmaal over een verharde weg richting Gendringen. We wijken hier even van de route af en duiken hier een kroeg “Te Pas” in om een lekker kopje koffie en thee te drinken. Van buiten ziet het er oud uit, maar binnen super modern. We gaan dan richting Azewijn. Het eindpunt van vandaag. Het is een lange rechte weg met veel wind. Onderweg bellen we via de mobiele telefoon naar Petra. Het eerste half uur is ze in gesprek. Als we nog 10 min moeten lopen krijgen we haar uiteindelijk aan de lijn. We spreken af dat Petra ons bij de kerk op komt halen. In Azewijn is geen openbaar vervoer. Wel een Mobitax, maar het kost bijna 50 gulden om ons naar Zevenaar te brengen. Een beetje teveel van het goede. Bij de kerk aangekomen waait het nogal en gaan we in het café tegenover de kerk binnen. Er zijn geen andere klanten maar we zijn welkom. Een trappist hebben ze niet, dus maar een gewoon biertje. De waardin snapt er niets van: morgen naar Emmerich. Dit is 5 km van Azewijn en we het is 30 km lopen. Ook snapt ze niet dat we vanavond eerst naar Zevenaar gaan om vervolgens hier morgen weer terug te komen. Wel weet ze dat het morgen heel slecht weer gaat worden. Het is er erg gezellig.
Dag 14
maandag 1 maart 1999
De laatste dag van het Noaberpad.
De waardin had gelijk zo blijkt. Het is regenachtig als Petra ons met de auto in Azewijn afzet. De regencape en gamaschen dus aan. Na een uurtje is het alweer droog echter voor korte tijd want even later begint het weer en het gaat ook steeds meer waaien. Het lijkt soms wel zoals je soms in een film ziet: waar de regen met vlagen over het land heen waait. We komen nog een zeer agressieve hond tegen. De eigenaar heeft deze bij het huis los lopen. We hebben geluk dat we niet gebeten worden, omdat de baas hem of haar terug roept. Deze hebben we wel proberen duidelijk te maken dat ze zo’n hond niet los moeten laten lopen. Belachelijk zeg!! We zetten koffie en thee in een bushokje. Droog en uit de wind. Nu gaan we de Galgenberg beklimmen. Wel van 15 tot 62 meter boven N.A.P. Hier konden vroeger de tot de galg veroordeelden van hun laatste uitzicht genieten. Het Pieterpad loopt een stukje verderop ook samen met het Noaberpad. We zien nergens een overdekte lunchmogelijkheid dus lopen we maar het dorpje Elten in. Hier gebruiken we een bushokje waar we precies voldoende ruimte hebben om droog wat soep en thee te bereiden. Het is al harder gaan regenen en waaien maar nu gaat het nog harder tot een flinke storm met stortregenen aan toe. We hebben een regenponcho aan en gamaschen. De bovenste helft van onze broek wordt alleen nog nat. Normaal niet zo’n probleem maar nu het met bakken uit de lucht komt is het wat minder. Nu moeten we nog 10 km langs de Rijn, het laatste stuk. We hebben de wind in de rug, maar het regent zo hard dat het water van boven in onze waterdichte bergschoenen waait. Dit is niet meer leuk. Ook bij het eindpunt: De Martini kerk in Emmerich, waaien we weg. We maken vanwege het slechte weer zelfs geen foto van het eindpunt. Het is 15.15 uur. We moeten nog naar het station waar we de trein naar Bocholt, en naar onze auto, willen nemen. Bij het stationsgebouw aangekomen gieten we het water uit onze schoenen. Er komt een flinke plas uit. Bij het uitwringen van de sokken hetzelfde resultaat. Onze “sneldrogende” safaribroeken wijn ook zeiknat. Een paar oudere Duitse vrouwen zien dit en komen informeren of we het koud hebben. Volgens de vrouwen kunnen we ons in de trein die over een kwartier vertrekt wel warmen. Deze trein komt echter niet, zo wordt even later omgeroepen. Als we geluk hebben zal er een uur later wel één komen. Dus maar de restauratie in. Hier zit een junk uit Nederland welke de peuken uit de asbakken haalt om vervolgens met een geleend vloeitje een nieuw shagje te draaien. Om 16.37 uur vertrekken we uiteindelijk. Als we terug zijn in Bocholt zijn onze broeken weer droog. Bij Petra halen we onze spullen op en eten we nog lekker. Dan vertrekken we weer naar Oirschot. Nu is het droog …
Dit bericht heeft 2 reacties
Reageren is niet mogelijk.
Ik heb de vraag of het Noaberpad er ook als fietsroute met knooppunten is? Bij het Pieterpad is dat wel het geval en is een mooie route om te fietsen.
We schieten daar al aardig mee op en kijken daarom naar een andere leuke route.
Hallo Jan,
Volgens mij is het Fietserspad (Pieterpad op de fiets) de uitzondering op de regel. Het Noaberpad is echt een wandelpad en het is niet de bedoeling dat je dat gaat fietsen. Er zijn voldoende alternatieven in Nederland voor mooie lange afstand fietsroutes. Kijk maar eens op https://www.nederlandfietsland.nl/. Wij hebben net de LF 9, de NAP route, gefietst, zie ons verhaal op deze website Kris kras Nederland. Is een echte aanrader. Succes met het zoeken naar een nieuwe route en veel fietsplezier.
Groeten, Jeannette