Pamir Highway deel 3/3Murghab - Osh
Murghab - Osh
Murghab 3 september 2023
Wildkamperen bij Ak Baital
We sturen via WhatsApp een bericht naar het Kirgizische ministerie dat we de grens over willen vanuit Tajikistan. Bij een vorige aanvraag via mail hebben we helaas geen antwoord ontvangen. Zonder toestemming mogen we de grens niet passeren.
We verlaten Murghab via de M41 samen met Paul, een fietser uit Engeland. Er is bijna geen verkeer. Soms een jeep met toeristen. We willen vandaag niet meer dan 400 meter klimmen om ons lichaam de kans te geven te acclimatiseren en te wennen aan nog grotere hoogte. Zo willen we hoogteziekte zoveel als mogelijk voorkomen. Het is een rustige gestage klim, windje mee. De kilometerteller geeft inmiddels 5000 km aan voor het totaal aantal kilometers tijdens deze reis. Een mooie mijlpaal. We worden door twee Engelse vakantiefietsers zonder bepakking voorbij gefietst. Ze willen de Pamir in 14 dagen doen en hebben een auto met chauffeur de zorgt voor de bagage. Lekker luxe. Ze verdwijnen ook vrij snel uit ons zicht. We klimmen naar 4000 meter. Het, op de I-Overlander app aangegeven, Yurt kamp is er helaas niet meer. Er is een vlak stuk groen naast de zuidelijke tak van de Ak Bayta rivier waar we lunchen en onze tenten opzetten. ’s Middags begint het meer te waaien. We zien een stukje terug een bepakte fietser omdraaien. Hij moet zijn fiets duwen omdat het fietsend door de tegenwind niet meer lukt. Onze mede fietser Paul voelt zich dan al niet zo lekker, lijkt last te hebben van de hoogte. ’s Avonds koken we ieder ons potje en gaan vroeg in de tent.
Ak Baital pass 4655 meter
In de nacht gaat de wind weer liggen. In de ochtend voelt Paul zich niet zo fit. Hij kan al vrij snel de klim niet volgen en wil na een paar kilometer een lift nemen. Wij fietsen door. De wind begint al
vroeg tegen te waaien. Een heftige dag. Zeker nu we naar 4655 meter hoogte mogen.
Asfalt wordt weer een zand met steen weg. Steil omhoog, zeker het laatste stuk. Tijdens onze lunchpauze zien we Paul toch weer bij ons komen. Ook de omgedraaide man van gisteren passeert ons dan. Hij blijkt een backpakkende man uit Japan te zijn op ee,n in Uzbekistan gekochte, fiets. Met zijn rugzak achter op de fiets en een klein enkelwandig tentje. Veel te koud voor deze hoge omgeving. Dan de Ak Baital pas op 4655 m over. Volop wind tegen. De wind snijdt onze adem af. Op de top is het ijskoud. We blijven dan ook maar heel even op deze gedenkwaardige plek. De tweede hoogste pas ter wereld, na de Karakoram highway in Pakistan. En dan mogen we gelukkig weer afdalen. Wel regelmatig wasbord, maar langs de weg is vaak nog wel een richeltje vlakke weg.
Yurt Home stay
Zo komen we bij een yurt Home stay op 4200 m hoogte. De ronde tent hebben ze op dit moment niet meer in gebruik, maar we kunnen in een rechthoekig hutje, uit de wind en bij de kachel. De Japanner, Mits, is er al. Paul volgt later en heeft het dus toch nog gehaald vandaag. De vrouw des huizes stookt de kachel lekker op om heet water voor thee te maken. Haar kinderen lopen in en uit. Wassen is er vandaag een keer niet bij. Na de maaltijd (veel mie met een aardappel en een kwart paprika), duiken we met zijn vieren op tijd onder de dekens. De familie slaapt ergens anders. Ze stoken hier gedroogde yak poep. Er zijn geen bomen, dus dat is het enige wat hier brand. De yaks lopen rondom het huis. We betalen 100 som (8 euro) pp voor slapen en ontbijt en vervolgen na een goed ontbijt met yak yoghurt onze weg.
Qarokul
Na soms wat klimmen dan weer dalen belanden we bij een prachtig meer bij Qarokul. Het meer is ontstaan door de inslag van een meteoriet. Er is amper internet en we verwachten eigenlijk nog antwoord van het Kirgizische ministerie, maar dat blijken we al gehad te hebben. We logeren bij Guesthouse Ekrin. Er is geen stroom overdag en deze keer ook niet in de avond. Ze zetten een generator aan, maar een half uurtje later brandt die door en zijn alle opladers van ons en andere gasten doorgebrand. Lekker dan.
Border Crossing: Tajikistan uit
Een dag later hebben we de zonnepanelen op onze achtertassen om wat apparaten op te laden. Hopelijk kunnen we vandaag de grens over. We fietsen om het meer heen, wat een prachtig uitzicht geeft. We zien een Zwitsers stel met een kind van 10 jaar op de fiets. We wisselen, zoals gewoonlijk, informatie uit. Ze hebben 3 uur moeten wachten bij de grens. We hebben weer een asfaltweg, maar voor de klim is die weer onverhard. We hebben harde wind tegen. Klimmen. Met veel hangen en wurgen komen bij de grenspost van Tajikistan. Ze moeten eerst alle militairen op hun plek zetten en dan mogen we door naar het volgende punt waar ze onze naam opschrijven en nog een keer naar een ander gebouw waar we de stempel krijgen in ons paspoort. We zijn Tajikistan uit. We mogen door naar de geografische grens, waar een stenen steenbok het hoogste punt symboliseert. We hebben dit punt al vaak gezien op YouTube filmpjes van andere fietsers, en nu staan we er zelf. Echt wel een mijlpaal. We waaien er bijna weg. En we mogen weer afdalen.
Border Crossing: Kirgizië in
De bergen in het niemandsland zijn kleurig. De afdaling is leuk. We komen fietsers tegen uit Zuid Korea en komen zo om 16.30 uur bij de Kirgizische grens. We mogen vrij snel het terrein van de grens controle op, maar dan blijkt dat het internet eruit ligt. Hierdoor zijn we anderhalf uur bezig om een stempel te krijgen. Het is bijna donker als we het terrein mogen verlaten. We fietsen nog een paar kilometer en zetten dan ons tentje in een dalletje. Mits, de Japanner, fietst ons dan weer voorbij. Het is ijskoud dus we kruipen snel de tent in. We hebben geen puf om te koken dus we eten droog brood en we drinken er water bij. We slapen heerlijk.
Sary Tash en verder
Een dag later komen we na 20 km fietsen aan in Sary Tash. Door de korte dag hebben we wat rust. We regelen een simkaart en wisselen onze Tajiekse somoni om voor Kirgische soms. We ontmoeten hier ook Paul weer. Ook Alex uit Frankrijk en Susan en Ronald uit Nijmegen (die we nog kennen vanuit Cappadocië in Turkije) overnachten in hetzelfde guesthouse. Het wordt een gezellig diner, we hebben veel om bij te kletsen. We vertrekken voor het allerlaatste deel naar Osh. Wat meteen opvalt is dat hier heel veel paarden en ook veel yurts zijn. Op deze hoogte lopen er ook nog yaks. Na een klim van 600 m volgt er een schitterende afdaling. Helaas heeft Vincent vandaag twee lekke banden die ons nogal wat tijd kosten. Daarom overnachten we in een klein dorpje. Hier merken we ook meteen de hogere levensstandaard in Kirgizië. Het huis heeft stromend water en een toilet in het huis. Ook de winkels hebben nu niet alleen basis benodigdheden maar ook wat luxere artikelen zoals speelgoed en kleding.
Naar Osh
Door de kortere dag gisteren, fietsen we vandaag 40 km in een lekker rustige afdaling naar Gul’Cha. Daar vinden we Klara’s guesthouse. Het is net 2 maanden open en het ziet er allemaal super mooi en strak uit. Tot onze verbazing komt ook hier Paul weer langs. We eten met z’n drieën in een leuk lokaal restaurantje. Het is een hele tijd geleden dat we op een plek waren waar een restaurant is, dus dat is dan ook weer eens leuk. We eten heerlijke goulash en betalen daar, omgerekend, 1 euro en 80 cent voor.
Dan breekt de allerlaatste dag op de Pamir highway aan. Een klim van 1000 meter en dan een afdaling van 60 km naar Osh. De weg wordt drukker, het wordt warmer, de huizen zijn groter en mooier en we zien meer winkels. Vroeg in de middag komen we aan in Osh. Hier hebben we voor 5 nachten een Guesthouse (Lovely home for you) geboekt. We eten de eerste avond met Paul, Ronald en Susan. Leuk om na te praten over onze avonturen. Het was een barre tocht, vooral dit laatste deel. Ik dacht zelf dat het deel naar Murghab het zwaarst zou zijn, maar niets is minder waar. De hoogte in combinatie met de wind en kou maakte dit laatste deel super zwaar.
Onvergetelijk avontuur
Wat een ervaring was het, de Pamir highway. We hadden het niet willen missen, we zijn trots dat we het helemaal fietsend hebben gered maar we doen het nooit meer. We kijken terug op een fantastisch en onvergetelijk avontuur.
In totaal zijn we, vanaf Dushanbe, vijf weken onderweg geweest en dat is erg lang. We zijn heel blij dat we weer een beetje in de, voor ons, normale wereld zijn. We genieten van Osh en de vrije tijd die we hier hebben.
Wat een avontuur! Echt heel knap wat jullie doen. Ik volg jullie met veel plezier.
Jeannette en Vincent, wat een avontuur waar jullie mee bezig zijn! Wat een prestatie en wat kunnen jullie afzien! Maar er staat zo veel prachtigs tegenover, zoals jullie zeggen… de moeite waard. Prachtige foto’s en film … leuk om te zien en jullie te volgen. Veel succes en plezier verder en het gaat jullie goed!
Wauw! Wat een prestatie zeg, echt heel gaaf!! jullie kunnen zeker trots zijn op jullie zelf. Je schreef dat 5 weken erg lang is, maar zo heb je er ook optimaal van kunnen genieten 🙂 De foto’s zijn prachtig, wat een groots en tegelijkertijd leeg landschap (zonder bomen en struiken). Leuk om jullie te kunnen volgen, succes met de fietsreis verder.
Echte Globetrotters. Prachtig verhaal, schitterende foto’s.
Van HARTE PROFICIAT SUPER KANJERS, Marco Polo is er niets bij.
Ik kon niet stoppen met lezen, moet ook de film nog bekijken, zo mooi, zo heftig. Ik vraag me ondertussen van alles af:
hoe weet je het allemaal, natuurlijke goede voorbereiding, blogs gelezen, gezond verstand. en b.v. die bagage, want deze keer kwam toch, terecht, echt overwinteringskleding, ook helm etc te voorschijn. Hoe kreeg je dat allemaal in jullie bagage? Ook zo knap bagagedrager met zonnepanelen, had je al eerder over geschreven. En dan die opladers die uitgevallen waren.
Jullie kunnen een boek schrijven (misschien is dat ooit wel de bedoeling)
Maar dan lees ik b.v. ook even een nieuwe SIM krt regelen, hoe waar, en dat kan dan zomaar.
Ik heb wel begrepen dat het in Kirgizië iets comfortabeler is. Ik heb nog nooit van Kirgizië gehoord…. Maar hoe doen ze dat daar b.v. met de bevoorrading in de winkels, als ik dat landschap zie. IK ben echt helemaal perplex als ik dit zie en lees.
Gelukkig kunnen jullie nu wat acclimatiseren. Weet even niet wanneer weer terug komen, Er was toch een jaar gepland he, dat is nog lang niet voorbij.
Ik denk ook na over de soberheid van leven en afgezet tegen de supermarkten hier, met belachelijke keuzes over 5 soorten mayonaise of soepen b.v.
Ik neem een hoge hoed voor jullie af en voor nu wens ik jullie rust, gezondheid en genieten.
Lies
Hebben jullie trouwens nog wat meegekregen van de aardbeving in Afghanistan, heb me zeker ook afgevraagd, gaat het goed met Jeannette en Vincent, ze fietsen toch op de grens van Afghanistan.
Ha Lies,
Dankjewel voor je reactie. Leuk dat je steeds zo mee leeft. En hoe we alles weten: google weet alles en er is hier natuurlijk ook gewoon internet. Verder is er een appgroep waar ondertussen 1000 fietsers in zitten. Hier worden alle dingen gedeeld die belangrijk zijn voor fietsers. Bv welke wegen je neemt, waar de winkels zijn, hoe je de grens over gaat en ook waar je een Sim kaart koopt.
En al die spullen, tja dat is een kwestie van een goede inpaklijst en slim inpakken. En vooral veel kleine en lichtgewicht spullen meenemen.
Blijft erg boeiend jullie verslagen te lezen. wat een prachtig en indrukwekkend avontuur en grootse prestatie !!
Mooi verhaal weer.
Ben benieuwd waar jullie naar toe vliegen.
Succes met het vervolg van de fantastische reis.
Groeten uit Beek en Donk
Jullie mogen met recht trots zijn met deze overwinning in barre omstandigheden.Geniet van de 5 dagen rust en ben benieuwd waar jullie naar toe vliegen